Już gdzieś pod skórą czuję lekkie (jeszcze) napięcie przed zbliżającym się rokiem szkolnym. Jaki on będzie - nie wiadomo, wiadomo za to, że wakacje nieuchronnie zbliżają się ku końcowi, a tym samym moja ukochana pora roku powoli zbiera się do odejścia.

Bilans tego lata nie wygląda najgorzej, patrząc na moje wszystkie działania  ogrodowo-domowo-zawodowe jest progres. Łączenie tych trzech obszarów jest naprawdę trudne, ale realizując małe zadania bardzo powoli osiągam założone cele.

Lubię ten czas gdy dom otwarty, wieczorem otoczony girlandą śwateł staje się bardziej radosny. Słońce w ciągu dnia zagląda w każde okno, zalewając wnętrza swoim blaskiem przy okazji bezlitośnie wyłuskując wszystkie niedokończone remontowe realizacje, działania zwierząt (dwa koty i pies) oraz moją niefrasobliwość względem porządku XD

Dziś mogę zasiąść na tarasie i raczyć swoje jestestwo dobrostanem jakie niesie kuchnia i bezmiar jej pomysłów na pyszne jedzenie. Nic nadwyczajnego - pankejki, które sprawnie wychodzą z patelni, z ciasta szybko zamieszanego, zanim jeszcze rozdzwonią się telefony, dotrą kurierzy, zanim obudzi się dom.

Kawa i sery z owocami to rozkosz podniebienia, które trwa krótką chwilę. Ale warto dla siebie zrobić dzień.

Do miłego :)

 


Wspaniała przyroda dostarcza mi na każdym kroku inspiracji





Przerwa w pracy ha ha ha.... bardzo udała mi się moja psina :) a psota z niej straszna ;-)

Co tu dużo pisać, lato pełną gębą. Upały, które łatwiej znieść na łonie natury. Chyba, że mieszka się w starych kamienicach, albo domach dobrze ustawionych względem słońca. Najlepiej północ południe. Moje mieszkanie na szczęście takie jest.
Ale na szczęście mam gdzie zwiać, gdy jest zbyt gorąco.

Do urlopu (jesoooo jakiego urlopu...????) mam jeszcze trochę czasu. Dziś po prostu łapię chwile.


Tym, którzy są na prawdziwych urlopach i wakacjach życzę udanego wypoczynku, a tym, którzy pracują jak ja życzę choćby namiastki urlopu... zawsze to trochę pomaga :)

tak najkrócej posługując się słowami z wiersza Kazimiery Iłłakowiczówny, jednym z moim ulubionych cytatów mogę opisać piękno dzisiejszego dnia.

Choć nie... jeszcze nie wracam, jedynie zmieniam miejsce bytowania, tak po prostu natchniona głębią (i głębokością, a jakże) traw w moim ogrodzie, intensywnością koloru dzikich goździków samosiejek, pięknem kształtów maciupeńkich dębów też zresztą samosiejek, suszącym się praniem, brzęczeniem pszczół (jej.... mam już dwa zamieszkałe ule, jupi...... :) wrzaskiem dzieci, warkotem kosiary, czerwienią dojrzewających wiśni i porzeczek (czereśnie zeżarły szpaki, a niech wam, na zdrowie chłopaki :DDDDD), pysznością absolutnie, obłędnie doskonałych,  kuszących smakiem i aromatem, bo wyglądem raczej nie.... truskawek, o które z mężem toczymy dyskusje, że coś tam innego powinno rosnąć.... a dla mnie te truskawy takie wpół dzikie to powrót do cudownego dzieciństwa.... 

No dobra kilka migawek musiałam... i zmykam ;-)




 

zapach życia....

wracając wczoraj wieczorem poczułam mocno jak pachnie....
lato,
zieleń,
wieczór,
trawa,
cisza,
wiatr....

może to się wydać zabawne, ale przez ostatnich kilka miesięcy nie czułam zapachów... życie stało się uboższe gdy znane, ulubione lub nawet te mniej lubiane zapachy przestały istnieć.
jesienny katar gigant, źle leczony (czyt. również z braku wyleżenia, wygrzania organizmu) doprowadził do tego, że mój zmysł powonienia prawie zanikł.

po kilku miesiącach intensywnego leczenia sterydami powoli powraca, ale obawiam się, że nie będzie już tak czuły jak niegdyś. Mój mąż śmiał się nawet kiedyś ze mnie, że węch mam taki, że mogłabym pracować jako NOS w fabryce perfum (podobno tylko mężczyźni pracują jako "nosy", bo mają bardziej wrażliwy zmysł powonienia).

powrót do tych prostych codziennych zapachów; kawy, kwiatów, mydła, kremu do rąk, pomidora, kociego futerka, dzieci i tysiąca innych wydaje mi się jakimś narodzeniem.....

sprawy przyziemne często jednak są tak bardzo ważne.....







kiedyś z moimi przyjaciółmi robiliśmy sobie taką zabawę w pytania o nasze ulubione rzeczy, przedmioty, książki, utwory muzyczne, kolory, wydarzenia, czym lub kim chcielibyśmy być, co by nas najbardziej zszokowało (na to pytanie odparłam, że największym szokiem byłoby gdyby naleśnik leżący na moim talerzu odezwał się do mnie, ha ha ha ;-)

na jedno z pytań; z którego ze zmysłów moglibyśmy bez żalu zrezygnować, a który jest najważniejszy, zdecydowanie odparłam, że najważniejszy jest dla mnie słuch, uwielbiam muzykę i klęską byłoby jej nie słuchać :) a najmniej ważna jest mowa, bo jestem raczej z tym małomównych.....  (to fakt, że gadanie zwłaszcza do dzieci bywa męczące ;-)

no nie wiem jak dziś brzmiałaby odpowiedź na to pytanie (pewnie gadający naleśnik byłby chyba nadal sporym zaskoczeniem..... człek to miał pomysły kiedyś, ha ha ha ;-) jednak po tym doświadczeniu z zapachami..... już sama nie wiem....

dziś miotam się między pracownią a kuchnią.... kuchnią w domu nie w pracowni.... Szaleństwo jakieś. W końcu muszę wykończyć to wnętrze. Niewiele tu zmian, ale wkrótce więc trochę fotek, bo może wyjść ciekawie, w każdym razie nieco inaczej ;-) ale o tym w kolejnym poście, bo już kilka osób prosiło o szerszy kadr :)





Ogród kusi lekkim chłodem, kolorami i pierwszymi truskawkami o niezwykłym smaku... truskawek ;-)


 
a na stole letnie badyle, badyle na talerzu... po prostu letni luzik :)

nie mogłam się dziś powstrzymać, wizyta na targu (starocie omijam ;-) nasycam się zielenią, czerwienią, cienką skórką młodych ziemniaczków, zapachem peonii i wracam obładowana niczym jak.
Kocham czerwiec ze wszystkimi jego zapachami, kolorami, świeżością...
Kilka szybkich fotek, bo tyle jest jeszcze do zrobienia :)

 








 Śmigam więc wbrew pozorom nie do garów ;-) a Wam kochani życzę miłego i słonecznego weekendu :)