tak najkrócej posługując się słowami z wiersza Kazimiery Iłłakowiczówny, jednym z moim ulubionych cytatów mogę opisać piękno dzisiejszego dnia.

Choć nie... jeszcze nie wracam, jedynie zmieniam miejsce bytowania, tak po prostu natchniona głębią (i głębokością, a jakże) traw w moim ogrodzie, intensywnością koloru dzikich goździków samosiejek, pięknem kształtów maciupeńkich dębów też zresztą samosiejek, suszącym się praniem, brzęczeniem pszczół (jej.... mam już dwa zamieszkałe ule, jupi...... :) wrzaskiem dzieci, warkotem kosiary, czerwienią dojrzewających wiśni i porzeczek (czereśnie zeżarły szpaki, a niech wam, na zdrowie chłopaki :DDDDD), pysznością absolutnie, obłędnie doskonałych,  kuszących smakiem i aromatem, bo wyglądem raczej nie.... truskawek, o które z mężem toczymy dyskusje, że coś tam innego powinno rosnąć.... a dla mnie te truskawy takie wpół dzikie to powrót do cudownego dzieciństwa.... 

No dobra kilka migawek musiałam... i zmykam ;-)