Ależ ja Ci zazdroszczę tych staroci.Kiedy zrobisz jakąś wyprzedaż garażową ? :))))))

Starocie super! Nowości zakupowe też :D
Mam nadzieje, że szybko pozbędziecie się kaszlu i kataru i że mimo deszczu fajnie spędziliście czas.
Miłej niedzieli

Sylwia, nie wiem czy w ogóle zrobię, bo ja też pazur jestem ;-) chociaż nigdy nie wiadomo, co jeszcze ciekawego znajdę ;-)
Jo, dzięki za odwiedziny i miłe słowa. Dla mnie pobyt na łonie natury bez względu na pogodę jest fajnym wydarzeniem.
Pozdrawiam i również życzę miłej niedzieli

Piękne przedmioty, kłódka podoba mi się szalenie nie tylko z uwagi na sentymentalny wymiar, choć i ja pamiętam takie kłódki z dzieciństwa. Komplecik: dzbanek+mlecznik - miodasek. Pozdrawiam majowo-niedzielnie życząc, aby katar i kaszel sobie poszły - P.

Po pierwsze zdrówka życzę ,bo teraz żal w domu siedzieć spowodu jakiegoś choróbska.
Skarby rodzinne masz jak zawsze piękne ,a i nowości również niczego sobie

Ależ Ty wspaniałości posiadasz. No i jeszcze do tego masz Tatę, który też ma niczego sobie kolekcję rzeczy cudnych i mało praktycznych:)Uwielbiam takie klimaty, więc skręca mnie z zazdrości!
serdecznie pozdrawiam

Śliczne są te przedmioty,a ten kalenarz z 1925 to już prawdziwy zabytek. Życzę synkowi szybkiego pwrotu do formy:)

Ładne! A nawet cudne! :) I to stare i to nowe :) Kalendarz to prawdziwy skarb :)
Pozdrawiam :) Miłej niedzieli :)

Pasjonatko, ja takie kłódki też uwielbiam, w ogóle wszelkie starociowe żelastwo i sprzęty.
Elka, dziękuję ze zdrówkiem nienajgorzej, u mnie to jakaś alergia u młodego pewnie też.
Elisse.... no jak widzę nie tylko ja mam wspaniałości :-) a przedmioty mało praktyczne wręcz uwielbiam.
Agata, takich kalendarzy i pism mam sporo. Większość z początku XX wieku.
Elle, nowe pięknie mi się wpisało w stare.
Dziękuję za odwiedziny i również życzę miłej niedzieli

Oj ale śliczności znowu pokazałaś.Pozazdroscić.
Bardzo mi sie podoba dzbanek i mlecznik z ostatnich Twoich nabytków.
Zdrówka zyczę i pozdrawiam serdecznie

Zdjęcie z ulami w tle, to mój faworyt! Proszę uprzejmie o sesję tych żółciutkich cudeniek. A kalendarz z tego roku to prawdziwa skarbnica wiedzy na temat obyczajów ludzi żyjących w tych latach. Podejrzewam,że niezłe porady można tam wyczytać. Również poproszę o co ciekawsze wyrywki...:)

alizee-jestem pelna podziwu dla Twoich zdjec. Swietne. Slimaki wygladaje jaklby szly zwartym szeregiem do ataku :-).
Przywiozlas skarby, bo tylko tak da sie topoisac. Piekne rzeczy. Czy udalo Ci sie wyjasnic zagadke kartki z kalendarza?.
Zainteresowaly mnie rowniez losy Twojego dziadka. Czy przezyl oboz?Wiele rodzin przezywalo takie tragedie po wojnie i dobrze, ze tych spraw sie nie zapomina.
Ciekawi mnie rowniez Wasz dwor. Istnieje jeszcze? Masz jakies zdjecia?
POzdrawiam Cie bardzo serdecznie. Ciesze sie, ze juz wrocilas z wycieczki. Czy udalo Ci sie wypoczac? Czekam oczywiscie niecierpliwie na dalsze "starocie"

Ależ piękne masz starocie ...a ten kalendarz w szczególności . Pozdrawiam cieplutko

Aagaa ten dzbanek i mlecznik ujął mnie od razu a jak zobaczyłam ich cenę, dzbanek 5,20 mlecznik 1,30 to ucieszyłam się jeszcze bardziej :-))))
Ilooka zdjęć uli zrobię więcej, to jest taka maleńka przydomowa, eksperymentalna pasieka mojego ojca. Ale posiada jeszcze dwie całkiem spore, na które tego lata napewno się wybiorę. Będzie sporo fajnych fotek :-) Kalendarz po prostu wyszabruję od ojca, bo u niego leży i kurzy się, wtedy poczytam go i zobaczymy co w nim jeszcze ciekawego.
Violcio, tym razem jednak mało czasu było na szukanie, chyba jednak zostawię to na jesienne wieczory, bo ojciec ma teraz sporo pracy z pszczołami.
Kartka z kalendarza jak patrzę jest chyba jedną z wielu, jakoś ich tak sporo po książkach. Ale może uda mi się odkryć jej znaczenie.
Jeśli chodzi o dwór, jego już nie ma, zdjęcia posiada moja kuzynka, która gdzieś poza granicami kraju bawi, bez większego kontaktu (a szkoda). Trochę o swoich korzeniach pisałam zaczynając bloga, tam też jest zdjęcie jedynej pozostałości po dworku, starym ulu wydrążonym w pniu drzewa.
Losy dziadka to tragedia, do dziś nie wiemy co się z Nim stało. Aresztowany był w Wilnie, w 1940 roku. Wiadomo tylko, że uciekł z obozu i tu wszelki ślad po nim zaginął, jest nam znana tylko data Jego ucieczki. Moja biedna babcia pół życia szukała swojego męża.
Nettiko, starych kalendarzy i pism mam kilka, zrobię im kiedyś sesyjkę.
Pozdrawiam serdecznie

napiszę tylko, że uwielbiam do Ciebie zaglądać.... za każdym razem odkrywam (a w zasadzie to Ty odkrywasz) piękne fragmenty Twojego wnętrza (domu, przeszłości, duszy)...
takie mam wrażenie :))
pozdrawiam serdecznie:)))

Anne, dziękuję Ci serdecznie za miłe słowa i zawsze zapraszam do siebie :-))
Pozdrawiam ciepło!!