Witajcie :)

Dziękuję za tyle miłych komentarzy, które zostawiliście pod ostatnim postem. Moja pracownia to rzeczywiście miejsce wyjątkowe nie tylko dla mnie, każdy kto do mnie zagląda podziela ten pogląd wychodzi z masą zdjęć w telefonie i chyba czymś takim w ogóle dobrym :)

Bardzo się cieszę, bo wiadomo, że nasze miejsca to my sami, więc najczęściej tworzymy je z potrzeby przeżycia czegoś pięknego, zachowania tego piękna czy klimatu.

Dziś pokażę Wam kawałek mojego, nazwijmy to livingroomu. Nie używam słowa salon, bo nie pasuje zupełnie do tego pokoju. A w ogóle jakoś nie lubię słowa salon. Jest to pokój, w którym spędzamy najwięcej czasu, łącznie z odrabianiem lekcji, siedzeniem przy laptopach czy jedzeniem, a a nawet drzemkami i lenistwem ogólnym;-)

Pokój ten nie przechodził szczególnych metamorfoz, odkąd wprowadziliśmy się do tego mieszkania wszystkie jego ściany machnęłam na biało i czekałam na rozwój wypadków (tylko kuchnia była szara). Pokoje dzieci próbowały nabrać jakiegoś koloru, ale za każdym razem kończyło się to powrotem do bieli (w pokoju Witka ostatecznie zagościła szara lamperia).

Jakkolwiek jestem fanką kolorów w ogóle, tak ściany w kolorze to już wyższa szkoła jazdy. Na tyle są zobowiązujące, że cała reszta musi, a przynajmniej powinna ze sobą grać.
Biel jak to biel... daje mnóstwo możliwości aranżacyjnych.

Przyszedł czas na kredens, który mogliście obejrzeć TUTAJ mój ulubiony i własnoręcznie wypieszczony z każdej strony mebel, który postanowiłam odmienić.

Kiedy z sześć lat temu odkryłam kolor szary i jego obłędną wersję taupe, wzrok mój padł na kredens... jednak długo patrząc na niego doszłam do wniosku, że to nie ta forma mebla i odpuściłam sobie czekając, aż coś mi się wykluje w głowie. W międzyczasie "poleciałam" szarościami inne meble, łącznie z drzwiami (no... nie była to wprawdzie szarość taupe, ale szary jak to szary, każdy ładny).

Jako, że nie lubię robić nic na siłę, zwłaszcza gdy nie mam pomysłu darowałam sobie kolejne kombinacje licząc na olśnienie... Bardzo potrzebowałam zmienić COŚ we wnętrzu, ale żeby nie przewalać od razu wszystkiego do góry nogami. Czasem wystarczy niewielki ruch by całe wnętrze nabrało wyrazu.

I właśnie tego wyrazu brakowało mi. Szukałam odpowiedniego koloru dla kredensu ale tak, żeby nie znudził mi się po tygodniu. Grzebiąc w pamięci przypomniałam sobie, że w moim rodzinnym domu stał sobie kiedyś artdecowski, drewniany kwietnik... piękny tak, że teraz dałabym się pokroić na kawałeczki i posolić by taki zdobyć... i ten kwietnik był....

....CZARNY.....

Bożesz ty mój ile to się człek musi nagłówkować by dojść do tak prostych rozwiązań....
Wałek do malowania, czarna farba Beckersa z lekkim połyskiem, ale myślę, że połysk powinien być mocniejszy i proszę.... zupełnie inny kredens...


No i kiedy już zrealizowałam swój pomysł na "nowy" mebel.... zaczęłam myśleć o ścianach...  Kolor-niekolor..... co tu dać. I znów sobie uświadomiłam, że od dwóch lat co najmniej mam z tyłu głowy tapety i to jakieś takie kwieciste. Z tapetami to mam jeszcze większy problem, bo nigdy nie lubiłam wytapetowanych pomieszczeń, a i jeśli chodzi o ich znajomość to już w ogóle.
Zero totalne....

Kiedyś, kiedyś przyglądałam się tapetom z PIP STUDIO, bo wymyśliłam sobie szafę oklejoną taką tapetą, ale pomysł umknął szybciej niż się pojawił, bo nie mam zielonego o naklejaniu tapet na meble, a cena tych z PS utwierdziła mnie w przekonaniu, że lepiej zająć się czymś innym...

Jednak tapety nie dawały mi spokoju, grzebałam w sieci, w magazynach wnętrzarskich i gdzie się dało i coraz bardziej czułam, że o to chodzi.

No dobra, aby w ogóle zacząć swoją przygodę z czymś nowym to trzeba to wziąć w rękę, pomacać, powąchać.. pojechałam do najbliższego marketu budowlanego i pognałam do działu z tapetami....
Szału nie było tak na pierwszy rzut oka (Leroy Merlin), ale po bliższym przyjrzeniu się oczom moim ukazała się tapeta, która jakby była najbliższa temu co mi w głowie kołatało (tu możecie luknąć)

Ale przy kolejnej wizycie wpadła mi w oko Oriental Black Graham & Brown i stwierdziłam, że jest absolutnie tą, której na ten moment szukałam.

No i wygląda to tak:

Bardzo Wam dziękuję za tak ciepłe przyjęcie mojej pracowni, mnie samej i tego co robię. Artykuł w Weranda Country był dla mnie bardzo miłym akcentem w pracy zawodowej i jednocześnie potwierdzeniem tego, że to co robię podoba się i ma sens.

W to ostatnie nigdy nie wątpiłam, bo lubię swoją pracę, rozwinęłam ją również dzięki blogowaniu, dzięki temu, że trafiłam do wirtualnego świata, który powoduje, że nadal przeżywam zachwyty nad ludzkim geniuszem, pięknem, umiejętnościami.

Jako osoba wrażliwa na piękno cieszę się, że mogę te swoje trzy grosiki dorzucić, że gdzieś to wszystko sobie wiruje, że pojawiają się u mnie ludzie, ich słowa i gesty napawają radością.

Jasne.... są też chwile przyćmienia, wygaszenia, wewnętrznego zgrzytu, niezadowolenia.... ale zawsze traktuję to jako przejściowe zmęczenie materii, którą po prostu trzeba pobudzić.

Dziękuję Ali i Darkowi za fantastyczny dzień kadrowania tego wszystkiego co stworzyłam :) 

W mojej obecnej pracowni zagościłam na początku 2014 roku, a moje poprzednie wnętrze (mieszczące się zresztą w tej samej kamienicy, piętro wyżej możecie obejrzeć TUTAJ).

Od początku gdy zaświtała mi myśl o własnym lokum wiedziałam czego szukam i przyznam, że dość długo to trwało, bo wśród ogromnej rzeszy lokali z kaflami w karo na podłodze i wertykalami w oknach, albo ścianami wyłożonymi panelami z lokalizacją która nie przyprawiałaby mnie o przebijanie się godzinami w korkach, ciężko było znaleźć coś co odpowiadałoby moim potrzebom estetycznym.

Zapraszam Was więc na wirtualną wycieczkę po moim atelier....  część robocza została raczej w tyle, ale ci, którzy zaglądają na blog, instagram czy fanpage na fb widują czasem mój bałaganik w procesie tworzenia



















Jak widać zagospodarowywanie przestrzeni idzie mi z wielką łatwością. Śmieję się i mówię, że gdybym znalazła się na bezludnej wyspie, szybko bym ją zagraciła :)

W mojej pracowni znajdują miejsce rzeczy i przedmioty, które gromadzę od lat. W zasadzie moimi wszystkimi sprzętami w obu domach, hangarze i pracowni mogłabym wyposażyć jeszcze kilka mieszkań i niemałych atelier.....

Pocieszam się tylko myślą, że ludzie kreatywni tak mają nie jestem w tym osamotniona :)

Zawsze daje wrażenie luzu, wydaje się, że weekend przed nami.... no tak... nie trzeba wstawać na godzinę, gnać w korkach na czas.... kilka minut dłużej z kawą w łóżku, może jakaś lektura...
Nie ma walki o miejsce na parkingu... wszystko jakoś wolniej....
Też macie takie wrażenie?

Ale są chwile gdy wymykam się, bo jakieś słońce takie.... ech, że albo gnać po aparat albo żałować, że aparatu nie mam w oczach....

No to tych chwil kilka takich.....







 
A wszystkich sympatyków moich produkcji zapraszam do lektury lipcowego wydania Weranda Country, w którym zagościła moja pracownia.

Nie będę ukrywać, że to moja duma, azyl miejsce, w którym naprawdę wiele się dzieje i fajnie się dzieje i tak w ogóle lubię tam być....
Ze stylizacją Ali Radej w i obiektywie Darka Radeja stała się jeszcze trochę innym miejscem..

(normalnie to tam jest szaleństwo :)

jak zawsze marudzę i fukam gdy pojawia się kilka dni wolnych, tak tym razem uciekłam od zgiełku i pracy. I ze zdumieniem stwierdzam, że mogłabym tak jeszcze trochę.... jeszcze ciut....
I żadne tam fafarafa..... znajome chęchy ogrodu, znajome zielska i rośliny. Cudowny cień starych drzew i może trochę za dużo lenistwa, ale po prostu chyba tego mi potrzeba....