Lato to cudowny czas na piknikowanie, jedzenie na dworze, wypady w plenery i w ogóle to najlepszy czas a wszystko.

Dziś świat uraczył mnie jedną z najpyszniejszych potraw jakie ostatnio jadłam.

Przepis jest prosty, weź wiązkę makaronu spaghetti, ugotuj al dente czy jak wolisz. Na patelni podsmaż wędzony boczek z czosnkiem, wrzuć do tego garść startego żółtego sera. Wrzuć ugotowany makaron i wbij jajka. Nie smaż tych jaj, lecz pozwól ściąć się pod wpływem gorąca makaronu i reszty. Posyp zieloną pietruszką.

Weź kielich wina białego lub czerwonego, podążaj za jego smakiem i rozkoszuj się.

Jeśli potrzebujesz dokładnych ilości produktów to proszę:

150 g makaronu spaghetti

2 ząbki czosnku

100 g boczku wędzonego

natka pietruszki (mały pęczek)

2 jajka

30-40 g startego żółtego sera

sól i pieprz do smaku

Zaproś gości do ogrodu, parku, na łąkę lub do lasu.

Łapczywie próbowałam ustalić co się dzieje na podwórku, wyglądając przez uchylone drzwi pracowni, tym bardziej gdy zgasło światło. Jednak moją ciekawość co rusz ograiczały strugi wody, spadające gałęzie, pioruny i błyskawice. 

Dopiero gdy kotka zdecydowała się wyjść z pracowni i podążyć schodami na góę do mieszkania pocułam, że to ten moment. Kątem oka dojrzałam wywalony foliak, ale nie miałam odwagi patrzeć dalej. Uznałam, że skoro orzech cały i samochód cały to nie jest źle,  foliak jak się później okazało nie ucierpiał zbytnio, jedynie cała jego zawartość wylądowała na jednej ściance.

Na szczęście wszystkie rośliny wyniosłam na patio i co ciekawe nawet doniczki stojące na ławeczce przed patio nie ucierpiały. Ten foliak musiał po prostu zadziałać jak czasza spadochronu (był otwarty)

Poranek był jakiś nieswój. Brak możliwości napicia się kawy czy wzięcia prysznica (u mnie jak nie ma prądu nie ma wody) trochę osłabił moje zapędy do wygrzebania się z łóżka. Jednak chęć oceny strat była silniejsza.

Takie straty, to żadne straty. Foliak w okamgnieniiu sttanął na swoim miejscu, zebrałam trochę zielonych orzechów (ach... cza będzie zrobić nalewkę, choć raczej nie robię) gibnięty obelisk stanął na baczność, kilka wywróconych doniczek wróciło na miejsce. Naprawdę to fart. Jedynie ślimaki uznały, że przyroda dała im dodatkowy bonus w postaci wszechobecnej wilgoci i gromadnie wyszły na żer. Tak gromadnie, że z obrzydzenia dałam spokój. One są naprawdę ohydne, chyba uznały, że skoro krzaki pomidorów powalone, to znaczy, że mogą bezkarnie się tam panoszyć. 

Prąd także szybko wrócił, służby sprawnie uporały się z awarią. Jak się później okazało w okolicy obyło się bez dramatów, trochę w lesie połamanych drzew. Domy całe, płoty całe.

Tymczasem moje podniebienie zapragnęło czegoś smacznego i szybkiego do przyrządzenia. Tym czymś jest chłodnik pomidorowy, wskazany nie tylko na megaupały.

weź ulubione pomidory

Kto nie zna biegusiem robić:

Weź kilka pomidorów, spaż je wrzątkiem, obierz ze skórki, wytnij gniazdo nasienne, pokrój w kawałki
i wrzuć do blenderta, dodaj czosnku tyle ile lubisz 3-5 góra 8 (stare powiedzenie jednego z moich kumpli, gdy chodziło o ilość kupowanych browarów ha ha) dorzuć do pomidorów. Dodaj soli pieprzu
i kubek jogutru naturalnego, taki duży najlepiej. Zmiksuj, zblenduj.

sparz wrzątkiem i obierz ze skórki

Jak nie zdąży się schłodzić to zjadaj, jak zdążysz to też (ale kto by czekał, weź zimny jogurt albo śmietaę). Nie ograniczaj się!!

dorzuć czosnku i zajadaj

Dla zwarcia konstystecji możesz wrzucić do blendera kawałki bułki, chleba, bagietki, ale raczej bez skórki czyli weź to co z pieczywa najlepsze. Sam środek.

Możesz zajadać z groszkiem ptysiowym, grzankami czy czym wolisz. 

Lato w pełni, więc jeszcze zdążysz zrobić. Polecam, bo upały mają wrócić.

Uściski i do miłego. U was jakoś spokojniej czy też nawałnice?