Nie ukrywam, że z radością oddaliłam się od świątecznych klimatów. Nie wiem jak to działa, ale od listopada kręcą mnie wszelkie świąteczne rytmy, by przystopować dosłownie tuż przed. I potem gdy nowy rok stuknie mnie w czółko chyżo podążam za nowymi pomysłami.

Stwierdzam, że jednak coś chyba źle zaplanowałam, słabo przygotowałam się do końcówki tamtego roku, żeby nie powiedzieć WCALE. Jedno to co mnie cieszy, że dopięłam kilka małych projektów, z którymi naprawdę nie było mi po drodze i postanowiłam odpocząć.

Jakże zbawienny okazał się ten czas przeznaczony tylko dla siebie, chyba dawno nie udało mi się tak odciąć od wszystkiego i przeznaczyć najlepsze chwile dla siebie samej.

Dochodzę do wniosku, że za mało dbam o swój dobrostan. Za mało kocham siebie, a przecież dla siebie samej jestem najważniejsza. 

Wiele kręci się wokół mojej pasji, która napędza mnie do życia. I znów wprawiła mnie w ruch totalnie przyspieszony, nakręcając moje marzenia.

I ma się dziać. 

Uściski noworoczne dla Was :)

Kiedy już minął szał kolorowych, szeleszczących papierków, kokard w pośpiechu rozluźnianych, mruczących kolęd, zapachu grochu, kapusty i kompotu z suszu. Brzęku talerzy, stukania sztućców i przyciszonych rozmów przy stole przerywanych toastami wąsatego wujka, który wraz z większą ilością wypitego czerwonego barszczyku coraz bardziej gromkim głosem podkreślał tradycję świąt........ czas na chwilę wrócić z tej magii na ziemię...

Może banalnie, w miarę cicho i niepewnie stąpnę sobie w moje plany i marzenia by zaspokoić głód pasji i zapomnieć o przygotowaniach świątecznych do.... następnych świąt. Zazwyczaj ochoty na święta nabieram po nich, gdy udaje mi się nieco ochłonąć, wypocząć i zdystansować się do całego tego szaleństwa.

Co roku gromię się za wszelkiego rodzaju "nie", niezdążenia, nieprzygotowania, nieterminowości, niedoczas i niedosyt. Chyba zacznę już przygotowywać się do BN Anno Domini 2025 to może się wyrobię.

Jeszcze tylko Sylwester magiczna noc uświadamiająca nam, że kolejny rok naszego życia właśnie wszedł na orbit żwawym krokiem zmieniając w cyferblacie bytu kolejne figury i można zacząć żyć dalej lub na nowo, lub jak kto chce.

Nie będę pisać o planach, bo z tych Najjaśniejszy często ma niezłą bekę, więc tym razem dyskretnie przemilczę, a nuż nie zauważy, że mam coś na rzeczy i po cichutku zacznę robić swoje.

Wam Kochani życzę pięknego nowego roku, radosnego, zdrowego, spokojnego, bogatego i jakiego chcecie. Szalonych bali noworocznych, kaca niezbyt obfitego, dobrego jadła i fajnych ludzi dookoła. I żebyśmy się w tym wirtualnym świecie bardziej lubili, bo jak czytam te wypociny niektórych "umysłów" to się zastanawiam, że jednak niektórzy powinni żyć w znacznym oddaleniu od klawiatury.

Do Siego Roku!!!

Nie przepadam za podsumowaniem roku, w zasadzie rzadko to robiłam, albo wcale. Tym razem jednak po naprawdę ciężkim roku zasiadam przed ekranem laptopa z jakimś uczuciem ulgi. I sama nie wiem czemu, bo przecież choć mam za sobą spory ładunek zdarzeń (niekoniecznie dobrych) to jeszcze przed sobą kilka ważnych spraw, których nie zdążyłam w tym roku ogarnąć.

Na blogu rzecz jasna nie widać wszystkiego, a już napewno nie widać porażek, upadków, zwątpienia, znużenia, smutku, przygnębienia, bezsilności i słabości.

Tak już się przyjęło, że życie w necie jest jakieś takie udekorowane, wyidealizowane, dość spokojne i w ogóle fajne. No chyba, że celem pokazywania życia na gorąco jest zwrócenie uwagi na konkretny problem (biedy, głodu, samotności itp)

W sumie myślę, że dobrze, że życie w internetach jest takie ładne i gładkie. Czasem fajnie jest usiąść przed czyimś profilem, blogiem i pomyśleć: ja też tak chcę. Dążyć do polepszenia swojego bytu, do upiększenia go. Czasem to działa, a czasem nie. 

Cały trik polega na tym, żeby znaleźć siłę w sobie, ale jak znaleźć siłę w sobie, jak mamy słabe otoczenie? I koło się zamyka. Setki coachów próbują pokazać nam jak żyć, jak odnaleźć swoją energię, jak czerpać siłę z własnych emocji, jak rozpalić w sobie żar by stać się dynamicznym. Jak osiągnąć sukces w 5-10 krokach, jak wznieść się na wyżyny bytu poprzez zastosowanie iluś tam reguł, zasad i bóg wie czego.

Fajnie, pięknie... nie mówię, że to złe, zebranie tego do kupy pewnie coś tam nam da, poruszy jakiś trybik, który może napędzi całą tę machinę nazywaną życiem. Gorzej jeśli nie....

Mój trudny rok dobiega końca. Mam wiele planów i to bardzo konkretnych, nawet bardziej konkretnych niż najbardziej konkretne do tej pory. I zastanawiam się czy faktycznie wzniosłam się o ten jeden stopień  pojmowania sensu życia? Czy mi się tylko tak wydaje?

Myślę, że postaram się coś w tym temacie napisać. Może komuś to się przyda.

Uściski :)

 To już ten czas kiedy warto się pochylić nad ręcznie robionymi dekoracjami choinkowymi. Internet już od listopada huczy świątecznymi klimatami i fajnie, bo się można poinspirować i pomyśleć jak chcemy udekorować wnętrze, choinkę czy gałązki np. świerkowe, sosnowe czy jakiekolwiek inne, bo kto powiedział, że koniecznie musi być jodła.

Dziś pokażę Wam moje pomysły na ręcznie robione dekoracje. Muchomorki możecie kupić w moim sklepie (Link Tutaj) 

Oprócz muchomorków zostało mi kilka poduszek świątecznych i girland uszytych z czerwonej tkaniny, które również są dostępne w sklepie.

Ale wracając do samodzielnego wykonywania dekoracji bożonarodzeniowych chcę podsunąć Wam kilka pomysłów na samodzielne wykonanie ich.

Grzybki z resztek tkanin lnianych, które zostały mi po projektach odzieżowych. Len jest idealną tkaniną na takie artystyczno-krawieckie wariacje, ale spokojnie możecie użyć innych tkanin łącznie z dzianinami np. z dziecięcych ubranej, nienoszonych T-shirtów czy innych niepotrzebnych rzeczy. Ja np. użyłam resztek weluru łącząc go z lnem.

Grzybki te można wykończyć koralikami, cekinami, pobawić się w haftowanie. Można naszyć koronki, tasiemki, guziki cokolwiek wpadnie Wam do głowy.

Świetnie sprawdzą się jako dekoracje na choinkę, dekoracje stołu czy jako dodatek do prezentu gwiazdkowego.

Oczywiście jeśli chcielibyście zamówić takie grzybki to zapraszam serdecznie. 

Łańcuch z papieru lub tapety. Kilka lat temu dostałam rolkę złotej tapety. Pomysłów na nią miałam co niemiara, ale wpadł mi kiedyś koncept na zrobienie łańcucha z tejże właśnie tapety. No i bingo, zjawiskowy złoty łańcuch doskonale dekorujący nie tylko choinkę ale np. ramę okna, drzwi, szafy.

Gwiazdy i rozmaite esy floresy zrobione z rolek po papierze toaletowym. Idealne wykorzystanie tego co normalnie się wyrzuca. Dodam, że rolki po papierze toaletowym wykorzystuję także do wysiewu groszku pachnącego, który lub być siany głęboko.

via pinterest

Z papieru można poczynić jeszcze takie cudne aniołki.

via pinterest

A z filcowych kuleczek takie fajne łańcuchy.

To mój nowy i nienowy projekt, wszak patchworki szyję od wielu lat i w zasadzie tu na blogu najlepiej widać wszystkie fazy mojego patchworkowego rozwoju.

Dlaczego akurat patchwork? Unikalność i indywidualizm - to cechy, które są bardzo bliskie mojej osobowości. Od zawsze byłam gdzieś obok, z tyłu, z góry lub z dołu. Moje patrzenie na świat z innej perspektywy pozwalało na poszukiwanie nieszablonowych rozwiązań. 

Poszukiwanie to (była) i jest  ta część mojego życia, która popycha mnie w stronę poznawania, doświadczania, doznawania czy próbowania.

Wielorakość, różnorodność, asocjacja, harmonizowanie... to działania przemyślane będące wynikiem mojej kreatywności.

Jestem z pokolenia, któremu właśnie przerabiano, doszywano, naszywano, wyrosłego w klimacie totalnego upycklingu PRL-owskiego, o którym wówczas nikt nie miał zielonego pojęcia, a robił to na codzień, bo ówczesne ubóstwo wymuszało umiejętność wykorzystywania tego co już zostało wyprodukowane.

Śmieję się i mówię, że za PRL to chyba tylko papier toaletowy był jednorazowy, bo cała reszta miała wielotorową i wielopokoleniową ścieżkę bytu.

Generalnie moje zamiłowanie do patchworku wzięło się z umiłowania i fascynacji kolorem, fakturą i wzorem. Wyrastałam w ogrodzie pełnym kwiatów, w bliskości natury, uważnie obserwując jej przemiany, wsłuchując się w jej rytm, doświadczając jej pozytywów jak i negatywów (w postaci śnieżyc, jesiennych szarug, mroków budzących lęk, ciszy...) 

Pozytywów rzecz jasna było więcej, zapach krzaków pomidorów, który uwielbiam do dziś, chłodne kwiaty dalii i ich zimne łodygi - niesamowite doświadczenie zwłaszcza w upalny dzień,  drżenie listków osiki - które miało w sobie coś zarazem niepokojącego i intrygującego.

Zapach gęstwin traw, łopianów i to magicznie tętniące w nich życie, które swoją kulminację osiągało w środku lata. No i zapach ziemi, który intensywniał po deszczu.

Te wszystkie doświadczenia wprowadziły mnie w stan lekkiego chaosu, który już jako dziecko próbowałam sobie poukładać i dziś jako dorosła osoba przełożyłam to tkaniny.

Kolory odzwierciedlają moje emocje i skojarzenia, wzory i faktury tworzą bardziej trójwymiarowy obraz. A całość często składa się na pewnego rodzaju przeżycie jakim jest kreatywność i celebracja różnorodności.

Mój ostatni projekt był dla mnie sporym wyzwaniem, również pod kątem pikowania, bo nie do każdego patchworku pasuje Free Motion czy pikowanie z wolnej ręki, które wierzcie mi - wykonywane ręcznie prowadzoną maszyną (a raczej patchworkiem) nie należy do najłatwiejszych.

Miłego Drodzy! Idę trochę ogarnąć wnętrza, bo to już czas pomyśleć o świątecznych dekorach. A u Was jak? Już jakieś plany czy czekacie do końca?

🥰🥰🥰

A finalnie 33048 elementów - kwadracików o wymiarach 10/10 cm,  obejmował mój największy projekt patchworkowy. Megawyzwanie, ale też spora radość tworzenia. Zamówienie wykonane dla Osady Karbówko niezwykle klimatycznego miejsca położonego w okolicach Torunia. 

Sześć stylowych chłopskich chat krytych strzechą, w których znajdują się po 4 pokoje zostało wyposażonych w patchworki. To chyba jak dotąd jedyny hotel, w którym zamiast klasycznych narzut zagościły rękodzielnicze perełki jakim jest patchwork.

Bardzo się cieszę, że to właśnie moja niewielka marka artystyczno-rękodzielnicza dostąpiła zaszczytu szycia tych cudeniek. Bo wyzwanie to ogromne, ponad 300 metrów tkanin, ok 150 metrów włókniny wypełniającej, niezliczonych kilometrów nici aby stworzyć 68 sztuk patchworków, gdzie w zasadzie każdy był inny, choć łączyła je wspólna kolorystyka dopasowana do tapet i zasłon pokojów. 

Zdjęcia z miejsca docelowego ze strony Osady, naprawdę wyszło pięknie. Do narzut uszyłam pikowane poduszki, odpowiednio dobrane do dominujących kolorów w patchworkach.

Patchwork, choć mało pokazuję jest nadal moim ulubionym produktem. Patchworkowe puzzle cieszą mnie ogromnie, choć to naprawdę wyczerpująca praca, to efekt końcowy mega cieszy.

punktem wyjścia były kolory w zasłonach

oraz kolory w tapetach