Od lat sierpień budzi moje niepokoje. Co roku o tej porze piszę to samo, już tęsknię za latem, które dla mnie mogłoby trwać cały rok.

Tegoroczne lato nie dość, że pogodowo nieciekawe to jeszcze umknęło mi jak pendolino po przebudzeniu na dworcowej ławce. W ogrodzie nic nie tknięte. Mam wrażenie, że mam coraz mniej czasu, a może coraz mniej chęci. 

Złamany orzech wzbudził we mnie uczucie pustki i to dosłowne, bo ta część ogrodu, podjazdu i podwórka robi się patelnią w czasie upałów. Ale i tak super, że to przeogromne drzewo nie narobiło szkód, nie uszkodziło domu, nie przygniotło samochodu, albo co gorsza nie upadło w momencie gdy ktoś przechodził. 

Tak więc poza stratami orzechów, cienia i kasy na wycinkę tegoż, można powiedzieć strat nie ma. No cóż wycinka drzew i pustka jaka po nich pozostaje wydaje się trochę podobna do utraty kogoś bliskiego. Podobne odczucia miałam gdy kilka lat temu na działce nieopodal ścinano 30 letnie brzozy, aby w ich miejsce wybudować domy mieszkalne. 

Jak zawsze czynię plany na jesień i myślę o nadchodzącym okresie powrotu do szkoły, robieniu zapasów, porządków, nowych projektach i końcówce roku. 

Stworzyłam moodboard kamizelkowy dla dzieci. Miliony małych kawałeczków tkanin, które zostały po patchworkowych projektach nasunęły mi pomysł stworzenia kolekcji patchworkowych dla najmłodszych.

Myślę, że na końcówkę lata i wczesną jesień, to świetny pomysł, a setki moich cudownych tkanin odnajdą swoje nowe życie.