dom artystyczny DIY handmade

Kuchnia będzie miała podobny kolor jak ten na zdjęciach, tam gdzie wisi kabel będzie wisiał reflektor oświetlajacy część zlewu i płyty.

Chyba zrezygnuję z okapu, bo prawdę mówiąc tutaj spełniałby funkcję głównie dekoracyjną (mogę używać jedynie pochłaniacza) no i zagraci ścianę, bo nad zlewem będą wisieć dwie białe półki i jeszcze na wysokości kafelków reling.

Z kafelkami to też miałam dżez, nie lubię specjalnie płytek, no chyba że są konieczne. Starych nie chciało mi się zrywać, a były brzydkie. Kupiłam więc specjalną farbę do płytek ceramicznych i po prostu pomalowałam na biało. Trzyma idealnie, wygląda super, zwłaszcza dekor.

Z podłogą też było sporo myślenia. Też oczywiście nie chciałam płytek. Początkowo myślałam o deskach, ale... skoro deski w kuchni to i w całym mieszkaniu. Potem znalazłam panele, piękne białe jakby odrapane, bohema to się bodaj nazywało. Cena spora, ale kuchnia mała więc myślę sobie..... ale tu i tam mówią mi: nie kładź paneli, tym bardziej jak dużo czasu spędzasz w kuchni. To prawda, a u mnie wciąż coś na podłodze, często mokrego..

Szukam, szukam i... znajduję inspirację szwedzkiej kuchni z wykładziną elastyczną w małą niebiesko białą szachownicę. Spodobało mi się, ale kupić taką wykładzinę to dopiero robota.....

Przeglądając rózne pisma o kuchniach znalazlam wykładzinę w czarno białą szachownicę.

Po długich poszukiwaniach udało mi się ją kupić :-)))

Jesienią ubiegłego roku wybrałam się z moim tatą w piękną podróż sentymentalną, w  rodzinne strony, moich dziadków i pradziadków.
Na dawne Kresy, a obecną Białoruś.

Podróż to o tyle niezwykła, że nigdy przenigdy nie wyobrażałam sobie, że dotrę do miejsca, gdzie mam swoje korzenie. Gdzie stał dwór moich pradziadków, gdzie mieszkali moi dziadkowie. Babcia była tutejsza, dziadek przyjechał z Warszawy. I tak połączyły się losy dwojga ludzi.
Zobaczyłam coś, co przez wiele długich lat było odległym punktem na mapie, miejscem o którym nawet nie śniłam, że zobaczę je z bliska.

Tak poznałam Baranowicze.
 Dziadkowie mieli dom w Baranowiczach, a pradziadkowie dwór o wdzięcznej nazwie Jaroszuki. Położony wśród nowomyskich lasów.
Piękny, modrzewiowy otoczony lipami, z wieloma zabudowaniami gospodarczymi.
Dziś nie ma po nim śladu. Pozostał jedynie stary ul wydrążony w pniu drzewa. I tylko rzeka Myszanka zakręca się wokół dawnych dworskich siedzib. Ona podobnie jak ten ul byli niemymi świadkami dziejów historii, okrutnie pozbawiającej ludzi ich praw do tego co wypracowały pokolenia. Dziś na dawnych ziemiach należących do dworu powstała wieś, ziemia zaś jest własnością państwa. Jedyne co cieszy, że wieś dość bogata jest, co oznacza, że lud pracujący i z inwencją.... co jak tamtejsze warunki należy podkreślić jest niezbyt powszechne. Bo ogólnie podróż tam to jakby przeniesienie się w początek lat 90 w Polsce (nie mówiąc o inflacji, za chiny nie byłam w stanie połapać się w tych milionach rubli białoruskich). O kupowaniu rzeczy za ceny z sześcioma zerami już daaaaaaawno zapomniałam.